De pijn van het teveel betalen zit niet zo zeer meer in het parkeren langs de straat. Je kunt met de chipknip of pinpas tegenwoordig tot op de paar minuten nauwkeurig aangeven hoe lang je wilt parkeren. Daarnaast heb je initiatieven zoals Yellowbrick en Parkmobile waarbij je de auto aan- en afmeldt zodat je nooit teveel betaalt, op hete kolen zit bij een afspraak of terug moet lopen om de meter bij te vullen.
Het PVDA-initiatief lijkt zich meer te richten op de parkeergarages, waar het helaas gemeengoed is om te betalen in tijdsblokken van 45 tot 60 minuten. Sommige parkeergarages hanteren nog wel een laag tarief voor bijvoorbeeld de eerste twintig minuten – om snelle shoppers en supermarkten blij te houden – maar over het algemeen betaal je altijd meer dan nodig is. En dat is natuurlijk helemaal niet nodig.
Zou een wet waarmee betalen per minuut verplicht wordt gesteld dan de (enige) manier zijn om dit achterhaalde tarievenbeleid bij parkeren tot een einde te brengen? Wellicht, maar de vraag is of de gebruiker (wij) er iets mee opschieten. Een aanzienlijk deel van de parkeergarages is in particuliere handen en daar heeft die regelgeving geen invloed op. Naar een andere parkeergarage rijden zou een optie kunnen zijn, maar als deze verder van de bestemming ligt, laat men die waarschijnlijk toch links liggen. Daarnaast kunnen nieuwe regels de parkeerinkomsten onder druk zetten. Als die door de betalen-per-minuut-maatregel dalen, zien wij de bui al hangen.
Overigens zien sommige parkeergaragehouders zoals Qpark al wel het licht door betalen in 'kleinere tijdseenheden' in te voeren. Dat begint er op te lijken, maar is het nog niet helemaal. Je rekent toch ook geen 14 minuten bellen af als je slechts 11 minuten in gesprek bent geweest?
Eerder deze maand kwam het parkeren in het nieuws door een onderzoek naar slim parkeren, waarbij je een tarief betaalt afhankelijk van de parkeerlocatie (in een garage) en het formaat van de auto. Moeten we dat (ook) willen?