McLaren bestaat dit jaar een halve eeuw – althans de renstal, opgericht door de Nieuw-Zeelandse F1-coureur Bruce McLaren; als sportautomerk vestigde het bedrijf zich in 1992 en de huidige fabriek werd in 2011 geopend. Het jubileum was in ieder geval aanleiding om met een stel nieuwe Spiders een Europese tournee te maken teneinde de pers met de nieuweling, die vorig jaar augustus ‘op’ Pebble Beach debuteerde, kennis te laten maken. Ter vergelijking werd het tweetal Spiders vergezeld van de voor modeljaar 2013 geüpgrade Coupés.

Bakje van 145 liter
De twee verschillen maar heel weinig, alleen de dakconstructie is iets anders, met een wegklapbaar deel dat in 17 sec in de daarvoor gecreëerde ‘kluis’ kan verdwijnen. Is dat dakje dicht, dan zijn de twee uiterlijk vrijwel identiek – en blíjft het dicht, dan heb je opeens 52 liter extra bagageruimte, als aanvulling op de bagageruimte in de neus – een bakje van 145 liter, maar waar wel héél mooie op maat gemaakte koffers voor te koop zijn bij McLaren. 

Naar 625 pk
De nu twee versies van de MP4 12C profiteren beide van de technische upgrade, die de machtige 3,8 liter V8 twinturbo een 25 pk extra opleverde, zodat die nu een oversmakelijke 625 pk aan de achterwielen kan leveren. Dat gaat via een nieuw gekalibreerde zeventraps dubbelkoppelingsautomaat, waarvan de schakelbewegingen nu nog vlotter en soepeler zouden verlopen. We moeten dat maar aannemen, bij gemis van enige ervaring met dE eerste editie van deze supercar.

Maar dat zou vandaag helemaal goed komen. Daar aan de Brusselse Louizalaan trokken de vier betrokken 12C’s uiteraard de nodige aandacht, hoewel de showroom van McLaren er toch al een tijdje zit. Via de schuin naar voren klappende vleugeldeuren is het onmogelijk een béétje elegant in te stappen in deze bolide, al gaat dat makkelijker als je het dakje van tevoren opent. Maar het publiek amuseerde zich opperbest – en werd stil toen we de V8 uit z’n slaap haalden.

Ingetogen
Het geluid is prachtig, maar toch op één of andere wijze ook beschaafd. Net zoals de hele 12C er redelijk ingetogen uitziet – maar dan moet je ‘m natuurlijk niet in het knalgeel hebben. Bij een statische presentatie vorig jaar in het Louwman Museum stond een zilvergrijze en dát maakt hem alles behalve spectaculair. Maar in zwart…

De transmissie wordt met heel simpele knoppen op de zeer smalle middenconsole bediend en het blijkt mogelijk heel statig langzaam, zonder enige vorm van schokken weg te rijden. De 12C beschikt over launch-control, maar de pr-dame van McLaren had ons vriendelijk, doch dringend verzocht daar geen gebruik van te maken. Mede omdat we die hele dag maar bitter weinig droge wegdekken hebben ondervonden, zijn we (wat de launch control betreft) verder heel braaf geweest.

Honderd in 3,1 sec
Maar verder is dat moeilijk, bijvoorbeeld om je aan de maximumsnelheden te houden. In het Brusselse verkeer moet je wel, want dat staat voornamelijk stil, maar eenmaal op een buitenweggetje hoef je maar naar het gaspedaal te wijzen, of je bent al illegaal bezig. Naar de honderd flitst het in 3,1 sec, tweehonderd staat al in minder dan zeven tellen op de klok en onder een symfonie van wisselende klanken blijft de 12C dóórsleuren tot de officiële top van 333 km/h is bereikt. Dat laatste hebben we toch maar niet geprobeerd, maar op een zeldzaam stuk droge – en stille – autoweg hebben we toch maar even boven de 250 gekeken.

Stabiel
Ook dan blijft de 12C onwaarschijnlijk stabiel – want dat is toch de opmerkelijkste eigenschap van deze supercar. Zelfs op de voornamelijk beroerde wegdekken op de flinke testroute geeft hij geen krimp en met het onderstel in de Sport-, of de Sport Plus-stand (die volgens de pr-dame alleen voor het circuit bedoeld is) blijft het ook nog allemaal onwaarschijnlijk comfortabel. En tractie is er altijd. Het heeft allemaal veel te maken met de hobby van McLaren: gewichtsbesparing. Droog weegt de 12C slechts 1.301 kg en het MonoCell koolvezelchassis weegt een onwaarschijnlijke 75 kg.

Indrukwekkender nog dan de acceleratie is de mogelijk haalbare vertraging, waarbij de gigantische schijven (metaal, composiet is optioneel) als je hard trapt assistentie krijgen van een luchtrem. Een ferme klep achteraan die de luchtweerstand aanzienlijk verhoogt, zonder overigens de downforce teniet te doen. Ook deze remassistent is meer bedoeld voor circuitwerk: vanaf 100 k/h sta je er in net dertig meter mee stil – en plakken de oogbollen tegen de voorruit.

Ingetogen
Het rijdt zo verschrikkelijk goed, onder alle omstandigheden, dat je steeds weer per ongelijk te hard gaat. Het gaat ook zo makkelijk en soepel – maar wel met een altijd prachtige akoestische begeleiding, reden om het achterruitje/windvanger altijd open te houden – dat het uiteindelijk niet eens zo opwindend is. Hoogst indrukwekkend, dat zeker, maar niet opzwepend – en dat is misschien maar beter ook. Dat geldt ook voor het interieur. Saai zou ik het niet willen noemen, mooi afgewerkt zeker wel, hoogst comfortabel met fantástische stoelen en eveneens weer vooral ingetogen.

Ook de Spider-versie van de McLaren MP4 12C is misschien iets té beschaafd, iets té understated. Op en top een Britse gentleman. Daarom is hij ook zo onweerstaanbaar.