Het geheim van de “S”
Ik herinner het mij nog goed….de AutoRAI van 1989. Destijds ben ik er op een donderdagavond heen gegaan met mijn ouweheer en een klasgenootje die even autofiel was
als ikzelf. Het leuke van in die tijd naar de AutoRAI gaan, was dat het nog een echte uitdaging was om een “proefzit” te doen in de matige tot slechte modellen. En in de jaren tachtig, toen de meeste auto’s nog gewoon roestten en EuroNCAP nog verre toekomstmuziek was, kon je nog spreken van misbaksels, die ze tegenwoordig zelfs in China niet zouden produceren.
Een goed voorbeeld van een mijlpaal op het gebied van automobiele ellende was bijvoorbeeld de onvolprezen Lada 1200 S. U weet wel…het oermodel Lada, dat in feite een in licentie gebouwde Fiat 124 was. Die laatste heeft het ooit tot Auto van het Jaar ergens in de jaren zestig geschopt. Als Fiat was het al geen voorbeeld van degelijkheid, en het model roestte destijds bijkans sneller weg dan dat een Aspro bruistablet oplost in een glas water. Daarnaast was het ding technisch nogal conventioneel…om niet te zeggen Spartaans. Zelf onze zuunige Hollandse Daf 55 van weleer, was vanbinnen nog luxer. Vergeet immers niet dat die een automaat had!
De “direkski” van AutoVAZ (wat bij ons Lada heet) heeft ongetwijfeld onder het genot van een paar flessen vodka de auto op papier “geperfectioneerd”. Dat wil zeggen dat ze de maximumtemperatuur van de kachel hebben gebaseerd op hun door de drank opgelopen eigen lichaamstemperatuur en voor wat sterkere ruitenwissers hebben gekozen om grotere hoeveelheden sneeuw van de dunne voorruit te kunnen wegslaan. Handig immers in de strenge Russische winters. Nou bestaat er tot op de dag van vandaag een legende dat Lada’s ook uitgerust konden worden met kofferklepverwarming. Onmisbaar, want een Lada gaf er vaak de brui aan en dat betekende duwen…en met kofferklepverwarming is dat wel prettiger bij min 25 graden. Wellicht wil Dan Brown dat mysterie in zijn volgende bestseller voor ons ontrafelen. Hoe dan ook: de 1200 S was niet meer dan een corrosiegevoelig koekblik met een motor en vier wielen.
Toen ik de Lada 1200 S achttien jaar geleden op de AutoRAI in volle glorie (en in mistroostig wit, met bruin stoffen bekleding) zag staan op de stand van importeur Gremi, kon ik mij niet meer inhouden. De aldaar aanwezige vertegenwoordiger was hoogst verbaasd om een 14-jarige jongen met zoveel enthousiasme achter het stuur van een “Sovjet-Fiat” te zien plaatsnemen. Ik zal nooit vergeten hoe blikkerig het portier sloot, hoe dun en hard de stoelen waren, hoe bruin de bekleding, hoe kaal het dashboard en bovenal….wat een nare plasticgeur er in de auto hing. Die geur zou zelfs de gemiddelde politieherder of pathaloog anatoom uitschakelen en doet je zelfs verlangen naar de kruidige geur van Old Spice. Duizelig van deze chemische lucht stapte ik uit en begaf mij zo snel mogelijk naar de nabijgelegen BMW-stand om even bij te komen in het (h)eerlijk ruikende interieur van een 735i. Dit voelde en rook een stuk beter, al was de aanschafprijs nog veel verder verwijderd van het bescheiden saldo van mijn Rabo Tienerrekening. Toch nam ik mij voor om keihard te werken, om in ieder geval de ontberingen niet te hoeven ondergaan van zoveel troosteloosheid als een Lada 1200 S. Waar die “S” trouwens voor stond weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Stond het voor “Super”? Kan het me niet voorstellen. Of misschien voor “Sovjet”? Ach..via Google zal er ergens wel een verklaring voor te vinden zijn. Zelf houd ik het erop dat die “S” achter de 1200 staat voor “Sadomasochist”. Want dat moest je zijn om in zo’n auto te willen rijden.