Volgens de moeder aller autojournalisten, Jeremy Clarkson, is de Mazda MX-5 een vergissing. De MX-5 is volgens hem namelijk een Engelse sportwagen en géén Japanse. Weliswaar een Engelse sportwagen zonder al die ‘charmante’ Engelse kenmerken als een slordige afwerking, roest aan de vitale delen, benzinelucht in het interieur en onbetrouwbare techniek, maar tòch, een auto die zoveel rijplezier biedt, kan onmogelijk door die vermaledijde Japanners gemaakt zijn.

Mazda zal inderdaad niet ontkennen dat bij het ontwerp van de MX-5 met een schuin oog gekeken is naar Engelse iconen als de MG, de Austin Healy en de Triumph Spitfire, maar de technische uitvoering heeft men wijselijk in eigen hand gehouden. Het resultaat staat al 20 jaar als een huis: een betrouwbare, onverwoestbare tweezits sportwagen zonder toeters - nou ja, ééntje is wettelijk verplicht - en bellen waarbij één ding voorop staat: simpel rijplezier. Zodra je de tweede versnelling inlegt of de eerste bocht neemt, denk je: hé, wat is dit leuk!

Sinds de introductie in 1989 is er in wezen weinig veranderd aan de best verkochte en meest gelauwerde tweezitter ter wereld, afgezien van het verdwijnen van de bekende wegklapbare koplampen van de eerste generatie en de introductie van een elektrisch opvouwbare hardtop in 2006. In de loop der jaren zijn de motoren natuurlijk wat krachtiger en zuiniger geworden. De oerversie moest het doen met 1.6 liter, tegenwoordig kun je kiezen voor een 126 pk 1.8 liter of een 160 pk 2.0 liter. De tweede en derde generatie oogt verder wat gespierder door de uitgeklopte wielkasten, maar de blauwdruk is onveranderd: een simpele, betaalbare tweezits sportwagen. Dat ‘tweezits’ mag u overigens vrij letterlijk nemen, want voor meer dan 2 personen en een forse weekendtas is er echt geen ruimte in deze pretauto. Maar laten we hopen dat Mazda niet besluit om de MX-5 langer, breder, hoger, sneller, groener, comfortabeler of luxueuzer te maken. De auto is namelijk áf. Gewoon niets meer aan doen.